Αρρώστια και μοναξιά - π. Γερασιμάγγελος Στανίτσας

 

ΚΥΡΙΑΚΗ Δ΄ ΑΠΟ ΤΟΥ ΠΑΣΧΑ (του Παραλύτου)
Ιω. 5, 1-15

Αρρώστια και μοναξιά

Πρωτοπρεσβύτερος Γερασιμάγγελος Στανίτσας

          Ο Ιησούς αναβαίνει στα Ιεροσόλυμα και βρίσκεται σ’ ένα ιερό και θαυματουργό τόπο, την κολυμπήθρα της Βηθεσδά. Σ’ αυτή μαζεύονταν άνθρωποι με διάφορες ασθένειες και περίμεναν την ώρα που άγγελος Κυρίου θα τάραζε τα νερά για να μπουν μέσα και να θεραπευθούν.

          Εκεί ο Χριστός συνάντησε ένα παράλυτο ο οποίος τριάντα οκτώ χρόνια ήταν κατάκοιτος δίπλα στη δεξαμενή χωρίς να καταφέρει ποτέ να μπει μέσα. Γιατί όπως λέγει το ευαγγέλιο “άνθρωπον ουκ είχε” για να τον σπρώξει μέσα  στο θεραπευτικό νερό.

          Ο Χριστός “γνους ότι πολύν χρόνον ήδη έχει, λέγει αυτώ: θέλεις υγιής γενέσθαι;”. Η θαυματουργική θεραπεία του παραλυτικού στη Βηθεσδά είναι μια από τις πολλές θεραπείες που περιγράφουν τα ιερά ευαγγέλια. Κάθε φορά όμως που τη διαβάζουμε καλούμαστε μεταξύ άλλων να εμβαθύνουμε στο πρόβλημα της ανθρώπινης αρρώστιας, της οδύνης και της μοναξιάς. Είναι χαρακτηριστικά αυτά τα οποία βιώνουν οι διασωληνωμένοι στις ΜΕΘ σήμερα, όπου παραμένουν για μεγάλο χρονικό διάστημα θεραπευόμενοι, πόσο αποξενωμένοι είναι απ’ όλους, ακόμη και από τα πιο αγαπητά τους πρόσωπα.

          Εδώ όμως προκύπτει και η ανάγκη για κατανόηση και συμπαράσταση. “Άνθρωπον ουκ έχω”, δεν έχω άνθρωπο να με καταλαβαίνει, να με βοηθήσει, να μου  συμπαρασταθεί. Αλλά την ίδια κραυγή επαναλαμβάνουν αναρίθμητοι άνθρωποι ανάμεσά μας. Κάποτε -κάποτε κι εμείς οι ίδιοι εκφραζόμαστε με το ίδιο παράπονο  για το α ή το β πρόβλημά μας. Το παράπονο μας για την αδιαφορία των άλλων απέναντί μας, κρύβει μέσα του μια θλίψη, έναν πόνο, μια αδικία και δυσαρέσκεια. Μπορεί ακόμη και θυμό για την σκληρότητα  των άλλων γύρω μας. Ορθώνεται ένα αδιαπέραστο τείχος που μας απομονώνει από τους άλλους, αφού δεν μας καταλαβαίνουν και δεν συμπάσχουν μαζί μας. Βέβαια, κάθε φορά που παραπονιόμαστε ορθώνουμε κι εμείς ένα τείχος που προέρχεται από τη αδυναμία μας να επικοινωνήσουμε με τους άλλους και να τους δεχθούμε όπως είναι.

          Στην περίπτωση του σημερινού παραλυτικού υπάρχει μια ειδοποιός διαφορά. Ο σημερινός ασθενής φαίνεται ότι είχε μεγάλη υπομονή για τη μακροχρόνια αρρώστια του. Δεν είναι και λίγο τριάντα οκτώ χρόνια  που τον ταλαιπωρούσε.

          Δοκιμάζει όμως πολλές και αλλεπάλληλες απογοητεύσεις. Ενώ “άγγελος κατά καιρόν κατέβαινεν εν τη κολυμπήθρα και εταρασσε το ύδωρ” και κάθε φορά “ο πρώτος εμβάς μετά την ταραχή του ύδατος υγιής εγένετο” αυτός έμενε παραπονεμένος ότι “άλλος προ αυτού καταβαίνει” και θεραπεύεται. Τα χρόνια περνούν κι αυτός εξακολουθεί να προσδοκά και να περιμένει. Ανανεώνει τις ελπίδες του για άλλη μια ευκαιρία.

          Ο παραλυτικός όμως ήταν ανεκτικός, μακρόθυμος και με την ανάλγητη απάθεια και εγωιστική αδιαφορία των άλλων. Καθηλωμένος για 38 χρόνια στο κρεβάτι του πόνου είχε κατανοήσει και είχε αποδεχθεί τους ανθρώπους όπως ακριβώς ήταν: σκληρούς, ανάλγητους και αδιάφορους. Τελικά είχε συμφιλιωθεί με τη δοκιμασία και περιπέτεια της αρρώστιας του.

          Ζούσε τις συνέπειες της αμαρτίας, που κάνει τον άνθρωπο να νοιώθει  μέσα του την μοναξιά του “απερριμενος”, άχρηστος, ξεχασμένος και περιφρονημένος. Και αυτό είναι το πιο τρομακτικό αίσθημα που μπορεί να νοιώσει κάποιος.

          Κι όμως ο παραλυτικός δεν φωνάζει. δεν διαμαρτύρεται εναντίον των άλλων. Δεν κρίνει και δεν καταδικάζει τους γύρω του. Μέσα στην δυστυχία του και την αδυναμία του δεν στρέφεται κατά του Θεού και δεν παραλογίζεται.

          Με την καρτερική αντιμετώπιση της αρρώστιας του και την επιείκειά του προς τους άλλους άνοιξε την καρδιά του να δεχθεί την αγάπη του Ιησού Χριστού. Ανέμενε με υπομονή την επίσκεψη της αγάπης και της χάριτος  του Θεού.

          Οι συνθήκες και η οργάνωση της κοινωνίας μας επιβεβαιώνουν τα λόγια γνωστού λογοτέχνη: “ποτέ άλλοτε οι στέγες των σπιτιών δεν ήταν τόσο κοντά όσο σήμερα, αλλά και ποτέ άλλοτε οι καρδιές των ανθρώπων δεν ήταν τόσο μακριά όσο σήμερα”. Αυτή η αίσθηση της τρομερής μοναξιάς του σύγχρονου ανθρώπου επιτείνεται με τις τραγικές ώρες του πόνου, της αρρώστιας και των διαφόρων δυσχερειών της ζωής. Τότε ο άνθρωπος πνίγεται μέσα στην απομόνωση του και επαναλαμβάνει το “λογο του αρχαίου φιλοσόφου “άνθρωπο ζητώ”, σαν τον παραλυτικό: “άνθρωπο ουκ έχω”.

          Ο ιερός υμνογράφος της Εκκλησίας ζωντανεύει τον διάλογο του παραλυτικού με τον Χριστό, ανανεώνει την πίστη μας και μας  γεμίζει παρηγοριά κι ελπίδα. Στα λόγια του παράπονου “άνθρωπον ουκ έχω”,παρουσιάζει τον Χριστό αν του απαντά: “δια σε άνθρωπος γέγονα, και λέγεις άνθρωπον ουκ έχω;”

          Καλό είναι στην  μοναξιά μας να καλλιεργούμε τον αυτό μας. Ας συναισθανόμαστε τότε τν παρουσία του Θεού που μας κατανοεί πιο πολύ από  κάθε άνθρωπο, που μας συμπαραστέκεται και συμπάσχει μαζί μας.

          Ας στρέψουμε το βλέμμα μας προς Εκείνον  για να ξεπεράσουμε τη μοναξιά μας λέγοντας  Του “ελθέ ο Μόνος προς μόνον, ότι μόνος ειμί καθάπερ οράς”. Έλα Εσύ που είσαι Μοναδικός σε μένα που είμαι μοναδικός, γιατί βλέπεις πως είμαι μόνος”.

Χριστός Ανέστη!