Θλίψη στην Παλαιά Κοκκινιά:
Πέθανε ο Στέφανος – Ήταν η εμβληματική μορφή της συνοικίας ο “τρελός με το μπαλάκι”
Αν τον ρωτούσε κάποιος πώς τα καταφέρνει να ζει χωρίς δουλειά και χωρίς τη στήριξη από κανέναν δικό του άνθρωπο, εκείνος απλώς κοιτούσε ψηλά και έκανε το σταυρό του. Ήταν ο “τρελός με το μπαλάκι”, ο φωνακλάς που έλεγε δυνατά: “Καλημέρα Θεέ μου, Παντοδύναμε. Τι όμορφη μέρα ξημέρωσες; Βρέχει λυτρωτικά. Θέλω να χορέψω στη βροχή σου, να ξεπλύνω την ψυχή μου και να σου ψιθυρίσω προσευχές. Προσευχές για όλους, μα πιο πολύ για εκείνους τους άλλους… ξέρεις, εκείνους που λένε ότι δεν υπάρχεις. Γελώ και κλαίω μαζί. Μην τους ακούς εσύ, δεν ξέρουν. Αν ήξεραν θα χόρευαν μαζί μου. Άσε να μιλώ εγώ και να μ’ ακούς. Το ξέρω ότι μ’ ακούς.
Πάντα μ’ ακούς. Χορεύω στο ρυθμό της βροχής σου και αφουγκράζομαι… αφουγκράζομαι τις λύπες, τις χαρές, τις αγωνίες των περαστικών. Με κοιτούν και απορούν. Αλήθεια, γιατί τόση απορία; Χορεύω και σου μιλώ… μια σου ψιθυρίζω και μια σου φωνάζω. Μα εσύ είσαι πάντα εδώ μαζί μου, δε με αφήνεις. Σε παρακαλώ μην αφήνεις και αυτούς, τους αδελφούς μου, ξέρεις… Δεν τα ξέρουν καλά και φοβούνται. Ελέησέ τους και ας γίνει το θέλημα Σου…”.Από: Ενικός
4 σχόλια:
Οι απλοί καθημερινοί άνθρωποι χωρίς πολλές ευσέβιες και τυμπανοκρουσίες «προάγουσιν υμάς εις την βασιλείαν του Θεού».
Αιωνία η μνήμη του.
Όμορφο θέμα. Υπέροχη προσευχή. Ψυχή χωρίς άγχος. Ευλογημένος μέσα στην απλότητα της ζωής του.
Προσευχές ανθρώπων που έχουν εμπιστοσύνη σε Αυτόν ακούει ο Θεός. Δεν τον γνώριζα ούτε είχα ακούσει περί αυτού. Τώρα όμως με δίδαξε. Κάποιοι λένε περισσότερα από όσα πασχίζουν με κηρύγματα να μας μεταφέρουν. Αυτός δεν ήταν ταχυδρόμος των λόγων του Θεού αλλά ποιητής σε Αυτών.
Λέγεται πως μια φορά είδε έναν άγνωστο στον δρόμο που περπατούσε χαμένος στις σκέψεις του. Ο Στέφανος τον πλησίασε και χτύπησε με δύναμη το μπαλάκι που είχε πάντα στα χέρια του, μπροστά του με εκείνον να μουρμουρίζει ενδεχομένως ενοχλημένος κάτι μέσα από τα δόντια του.
Τότε λέγεται πως ο Στέφανος τον κοίταξε στα μάτια και του είπε:
“Αυτό που σε βασανίζει, πρέπει να το εξομολογηθείς. Μόνο έτσι θα ησυχάσεις”.
Ο άνδρας φέρεται να του απάντησε: “Ίσως να έχεις δίκιο, δεν το είχα σκεφτεί ποτέ. Σε ευχαριστώ”
Και τότε ο Στέφανος είπε: “Όχι εμένα, Εκείνον, που θα σε συγχωρήσει και θα ξαλαφρώσεις”.
Δημοσίευση σχολίου