Στις 29
Δεκεμβρίου οι Χριστιανοί εορτάζουν τα αθώα θύματα της ιστορίας, αυτά που
βιώνουν την ασύλληπτη οδύνη: το αδιανόητο άδικο και το παράλογο.
Γιατί το κακό
είναι εξ ορισμού παράλογο, αβυσσαλέα και απάνθρωπα παράλογο.
Δεν ρωτά, δεν
παίρνει την άδεια κανενός, δεν νοιάζεται για το δίκιο...
Στις 29
Δεκεμβρίου, μέσα στην ατμόσφαιρα των Χριστουγέννων, το εκκλησιαστικό εορτολόγιο
ζητά από τους πιστούς να μην αράξουν σε ψευδοΧριστούγεννα, να μην αράξουν
δηλαδή σε έναν εορτασμό απονευρωμένο από τη ρήξη με το κακό και τ’ άδικο.
Στις 29
Δεκεμβρίου τιμώνται τα βρέφη, τα οποία, σύμφωνα με το ευαγγέλιο του Ματθαίου,
σφάχτηκαν με εντολή του βασιλιά Ηρώδη στην προσπάθειά του να εξοντώσει τον
Ιησού.
Η Εκκλησία έχει
δεχτεί τα βρέφη αυτά ως τους πρώτους μάρτυρες, ως άγιούς της.
Δεν θα μπω στη
συζήτηση για τη ιστορικότητα της αφήγησης.
Θα κοντοσταθώ
σε συγκλονιστικά νοήματά της:
Τα βρέφη δεν
επιλέγουν ιδεολογικό προσανατολισμό.
Τα βρέφη είναι
ο κορυφαίος συμβολισμός ΤΟΥ ΑΠΟΛΥΤΑ ΑΦΤΑΙΧΤΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΑΠΟΛΥΤΑ ΑΦΗΜΕΝΟΥ ΣΤΗΝ
ΑΓΚΑΛΙΑ ΤΟΥ ΑΛΛΟΥ.