Ο μεγαλύτερος εχθρός μας είναι ο ΕΑΥΤΟΣ μας

Όταν υπηρετούσα την στρατιωτική μου θητεία στην Ξάνθη, ένας συνάδελφος δεν με προσφωνούσε με το επίθετο ούτε με το όνομα, με έλεγε ο «θρησκευτικός». Δεν ήταν και τόσο καλός χαρακτήρας, αλλά εμένα με σεβόταν, μάλλον γιατί ήμουν ο «θρησκευτικός»!, που κάθε Κυριακή εκκλησιαζόμουν στον Άγιο Ελευθέριο Ξάνθης ή στον Άγιο Γεώργιο του Δ΄ Σώματος Στρατού, μερικές φορές με παρακαλούσε να πάρω την θέση του στον εκκλησιασμό για να παραμείνει στο στρατόπεδο.

Μήπως εμείς οι «θρησκευτικοί» είμαστε «φτηνοί στο λάδι και ακριβοί στο ξύδι»; Δίνουμε δηλαδή ιδιαίτερη βαρύτητα και σημασία σε επουσιώδη θέματα, και αντίθετα λιγότερη στα ουσιώδη;  

Έχουμε ευαισθησία για τον «άνηθον» και τον «ηδύοσμον», και αναισθησία για τον φθόνο και τη μνησικακία μας. Ανησυχούμε  μήπως φάγαμε λάδι την Τετάρτη, και δεν ανησυχούμε μήπως παραλείψαμε να προσφέρουμε τη βοήθειά μας εκεί που έπρεπε. 

Νομίζουμε πως εξασφαλίσαμε και τη μέλλουσα ζωή και την παρούσα, με ασφάλιστρο ορισμένους τύπους, όπως: μελέτη ορισμένων χωρίων της Άγιας Γραφής, ορισμένη νηστεία ορισμένων ημερών, συμμετοχή σε κύκλους, σε χριστιανικές γιορτές κτλ. Και έχουμε και ικανοποίηση του εγώ μας πως όλα καλά τα κάνουμε, ξεφεύγοντας από τα μεγάλα προβλήματα.

Μήπως μιλάμε για τον Χριστιανισμό με το μέτρο, αλλά τον ζούμε με τον πόντο;

Ο μεγαλύτερος εχθρός μας είναι ο ΕΑΥΤΟΣ μας. Είπε Γέρων: «Σε όλη μου τη ζωή πάλεψα με τον εαυτό μου, για να σώσω τον εαυτό μου από τον εαυτό μου».