Ο ΕΥΣΕΒΙΟΣ ΜΑΤΘΟΠΟΥΛΟΣ - ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΚΟΤΤΑΔΑΚΗΣ

Ο  ΕΥΣΕΒΙΟΣ  ΜΑΤΘΟΠΟΥΛΟΣ

ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΚΟΤΤΑΔΑΚΗΣ

        Η δική μου γραφή για Ευσέβιο τον Ματθόπουλο, γυμνό όνομα, σκέτο-νέτο, και για όσους ξέρουν αρκεί, είναι. «Απαρχή μιας καινούργιας ιστορίας», στο βιβλίο «Αυτοί που άνοιξαν το δρόμο»-εκδόσεις «Τήνος», 1976. Γραμμένο με ευλογία μακαριστού π. Ηλία Μαστρογιαννόπουλου, και συνακόλουθο έλεγχο.  Και, εκτός από την ανάρτηση του 2014, υπάρχει και η εξής. «90 χρόνια δημιουργικής παρουσίας μιας κορυφαίας απουσίας»-Σάββατο 29 Ιουνίου 2019.

     Και η προσωπική μου βεβαιότητα είναι ότι, αυτός ο διορατικός για τα χρόνια του, κυρίως ο άνθρωπος της χριστιανικής πράξης-«με του Αποστόλου το ραβδί», σε αγώνα ως την έσχατη ώρα, «μόνο για το καλό της Εκκλησίας», είναι ήδη «εν τοις μακαριστοίς του Θεού» !

    Από πολλά, παραθέτω μόνο τα εξής. 1. «Όταν εσύρθη-αυτός- ο άκακος διδάσκαλος προ ημών των κριτών αρχιερέων»-σε συνάντηση με τον τότε Άρτης Σπυρίδωνα, κατόπιν Αρχιεπίσκοπο, ως γράφει, του είπε με παρακλητική ειλικρίνεια. «Εμείς θα δικάσουμε τον Ευσέβιο, εμείς που καλά-καλά δεν ξέρουμε από πού ανοίγει το Ευαγγέλιο»; Και αλλού. «Τιμώ τον άνδρα και θαυμάζω το έργο του. Έθεσε κυματοθραύστην αγιότητος επί του οποίου σπάζουν τα κύματα της ιδικής μας αθλιότητος. Εάν η Εκκλησία δεν υπέστη σήψιν, τούτο οφείλεται εν πολλοίς εις το άλας που είναι εκείνος και το έργον του. Ρίπτω την ιδέαν όπως  η Εκκλησία … αποφασίσει την ανακήρυξίν του ως Οσίου». Μητροπολίτης Ύδρας, Σπετσών, Αιγίνης Προκόπιος Καραμάνος.

    Και ένα ακόμα. «Ο Ευσέβιος Ματθόπουλος συνεδύασεν όχι μόνον τυπικώς, αλλά και ουσιαστικώς τας ιδιότητας του ιερέως και του προφήτου … Δεν ενεφανίσθη ως έξαλλος προφήτης ζητών να κρημνίση τα πάντα εν ονόματι της αληθείας. Εις την ψυχήν του έκαιγε το πυρ του προφήτου, αλλ’ εις τα χείλη του το πυρ της αληθείας εγίνετο κήρυγμα μετανοίας και συγγνώμης. Μία νέα τάξις πραγμάτων ανεδύετο εις όλους τους τομείς της ζωής του έθνους, ένας άνεμος αλλαγής και αναγεννήσεως έπνεε … Η προφητική ευαισθησία του Ευσεβίου κατόρθωσε όχι μόνο να συλλάβη τη ροή των πραγμάτων υπό το φως της θείας απαιτήσεως, αλλά, το και δυσκολώτερον, να ζυγίσει τας δυνατότητας και να ελέγξη τη μέθοδον. Ποίος δύναται να είπη, ότι το χέρι του Θεού δεν ήτο επάνω του, όταν ελάμβανε τας αποφάσεις του»;-Σάββας Αγουρίδης Καθηγητής της Θεολογικής Σχολής του ΑΠΘ και του ΕΚΠΑ.

      Ως προς τις Αγιοκατατάξεις. Διδάχτηκα στη Θεολογική Σχολή του Παν/μίου Αθηνών, και δίδαξα στα σχολεία που διακόνησα τη Λειτουργία του Λόγου ότι, η Ορθόδοξη Εκκλησία προτιμά αξιοκατάταξη μετά από τρεις γενιές, 90 χρόνια, ενώ η Ρωμαιοκαθολική, πολύ πιο σύντομα, μετά από ένα είδος δικαστικής διερεύνησης. Σήμερα το πράγμα είναι αλλιώς ! Έχουν γνώσιν οι φύλακες, η Ιεραρχία της Εκκλησίας. Δεν κρίνω, απλώς δυσκολεύομαι.

    Εν πάση περιπτώσει, αν έχω μετρήσει καλά έχω κάνει γραπτό για τους: Νικόλαο Πλανά, Άνθιμο Βαγιάνο, Αμφιλόχιο Μακρή, Ιερωνυμο Σιμωνοπετρίτη, Γερβάσιο Παρασκευόπουλο, Αθανάσιο Χαμακιώτη, Φιλόθεο Ζερβάκο, Χριστόφορο Παναγιωτόπουλο-Παππουλάκο, και βέβαια, για τη Γαβριηλία Παπαγιάννη. Ελπίδα ευχής !

Αθανάσιος Κοτταδάκης