«Μακαρία η οδός η πορεύη σήμερον», σεβαστέ π. Παναγιώτη Μεντζά

….καί ἤκουσα φωνῆς ἐκ τοῦ οὐρανοῦ λεγούσης· γράψον, μακάριοι οἱ νεκροί οἱ ἐν Κυρίῳ ἀποθνήσκοντες ἀπ  ἄρτι. Ναί, λέγει τό Πνεῦμα, ἵνα ἀναπαύσωνται ἐκ τῶν κόπων αὐτῶν· τά δέ ἔργα αὐτῶν ἀκολουθεῖ μετ  αὐτῶν» (Αποκάλυψη).

Με αισθήματα ανθρώπινης θλίψης και συνοχής καρδίας, προπέμπουμε στην αιωνιότητα τον μακαριστό

Πρεσβύτερο π. Παναγιώτη Μεντζά.

Είναι για αυτόν  έξοδος και συγχρόνως είσοδος. Έξοδος από το φθαρτό και παρερχόμενο και είσοδος στο αιώνιο και άληκτο, εκεί όπου «τά πάντα ἔστηκεν», όπου βασιλεύει η αγάπη του Θεού, όπου «τά πάντα καί ἐν πᾶσι Χριστός».

Ο αγαπητός αγωνιστής ιερέας π. Παναγιώτης μετέστη προς τα ουράνια.  Μετέστη στην μακαρία εκείνη πόλη, όπου δεν υπάρχει χειρότευκτος ναός, αλλά «Κύριος ὁ Θεός ὁ Παντοκράτωρ ναός αὐτῆς ἐστί καί τό ἀρνίον», και η οποία πόλη «οὐ χρείαν ἔχει τοῦ ἡλίου οὐδὲ τῆς σελήνης, ἵνα φαίνωσιν αὐτῇ, ἡ γὰρ δόξα τοῦ Θεοῦ ἐφώτισεν αὐτήν». (Αποκ. Ιωάν. κα΄, 22-23).

 Η πρόνοια του Θεού οδήγησε τους νεανικούς του βηματισμούς στον Αρχιμανδρίτη Χαραλάμπη Δέδε, Ιεροκήρυκα Ναυπακτίας για να ανδρωθεί πνευματικά κοντά του. Ήλθε στην Πάτρα και νυμφεύθηκε την Πρεσβυτέρα του Σταματία, με την οποία απέκτησε ευλογημένη πνευματική οικογένεια. Χειροτονήθηκε κληρικός  και ολοκλήρωσε τις  θεολογικές του σπουδές.

Σε όλη την ιερατική του πορεία δεν τον φοβίζει «ἡ λαίλαψ τοῦ χειμῶνος καί ὁ κλύδων τῶν κυμάτων» (Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος), Φροντίζει στην Πάτρα να συνδεθεί πνευματικά με ευλογημένους ιερείς και μονάχους, που τον βοηθούν και τον κατευθύνουν στην κατά Χριστόν προαγωγή του.

Συμβουλεύεται τον σπουδαίο και φημισμένο Ιεροκήρυκα της Πάτρας, που διέγραψε ιστορία, τον Αρχιμανδρίτη Χριστόδουλο Παπαγιάννη, και έχει ως Πνευματικό του τον ασκητικό Αρχιμανδρίτη Ιερόθεο Τσαντίλη μετέπειτα Μητροπολίτη Ύδρας.

Από νεαρός αφιερώνει τον εαυτόν του όλον στην υπηρεσία της Εκκλησίας. Στα ώτα της ψυχής του πάντα αντηχούσαν οι λέξεις του Κυρίου: «ἐγώ εἰμι ὁ ποιμὴν ὁ καλός. ὁ ποιμὴν ὁ καλὸς τὴν ψυχὴν αὐτοῦ τίθησιν ὑπὲρ τῶν προβάτων». Το πρόγραμμά του ήταν το πρόγραμμα της Εκκλησίας. Γνώριζε καλώς την αποστολή του: «Οὐκ ἦλθε διακονηθῆναι, ἀλλά διακονῆσαι». Βρισκόταν πάντοτε πρόθυμος στη διακονία της αγάπης, «μηδεμίαν ἐν μηδενὶ δίδων προσκοπήν, ἵνα μὴ μωμηθῇ ἡ διακονία,  ἀλλ᾿ ἐν παντὶ συνιστῶν ἑαυτόν ὡς Θεοῦ διάκονος, ἐν ὑπομονῇ πολλῇ, ἐν θλίψεσιν, ἐν ἀνάγκαις, ἐν στενοχωρίαις, ἐν πληγαῖς, ἐν κόποις, ἐν ἀγρυπνίαις, ἐν νηστείαις ἐν ἁγνότητι, ἐν γνώσει, ἐν μακροθυμίᾳ, ἐν χρηστότητι, ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ, ἐν ἀγάπῃ ἀνυποκρίτῳ ἐν λόγῳ ἀληθείας, ἐν δυνάμει Θεοῦ» (βλ. Β΄ Κορ., στ΄ 3-7). 

Ο  εκλιπών με κόπους και θυσίες ίδρυσε την «Ενοριακή Κίνηση» και συνέγραψε πολλά άρθρα και βιβλία.

Ο π. Παναγιώτης «ἐδούλευσε εἰς τό Εὐαγγέλιον».  Υπήρξε ακέραιος χαρακτήρας με ιερατικό ήθος απαράμιλλο, διακονώντας θεαρέστως, με ιδιαίτερο ζήλο, πίστη, αφοσίωση και υψηλό αίσθημα ευθύνης τον πιστό. Υπήρξε ακούραστος λειτουργός και φιλακόλουθος.

 «Μακαρία η οδός η πορεύη σήμερον»,

σεβαστέ π. Παναγιώτη, «ότι ητοιμάσθή σοι τόπος αναπαύσεως». Πορεύου εν ειρήνῃ την αγαθή πορεία την άγουσα εις την αληθή και άληκτο ζωή.

Ο Θεός να παρηγορήσει με την δύναμη της θεϊκής παρηγοριάς και ελπίδας την εκλεκτή Πρεσβυτέρα σου Σταματία, τα εξαίρετα παιδιά και τα λατρεμένα σου εγγόνια.

Ας είναι η μνήμη σου αιωνία και άληστος και να εύχεσαι για όλους μας.

Αναστάσιος Κωστόπουλος

Η Εξόδιος Ακολουθία του θα τελεσθεί την Πέμπτη 16 Σεπτεμβρίου στις 11 το πρωί στον Ιερό Ναό του Αγ. Γεωργίου  Ρίου, ενορία στην οποία προσδιορίσθηκε ως εφημέριος,  και θα ακολουθήσει η ταφή του στο κοιμητήριο Αγίου Αθανασίου στη Δάφνη Ναυπακτίας.