"Τα δύο άκρα" ανησυχούν; - Ε. Βάσσος

 

"Τα δύο άκρα" ανησυχούν;

 
Τα κείμενα αλίμονο αν λειτουργούν με Βατικάνεια απολυτότητα. Σκοπός μου ο προβληματισμός έστω και για έναν, που θα θελήσει να το επεξεργαστεί βαθιά, να πάει παρακάτω. "Τα δύο άκρα" που δημοσιεύθηκε εδώ, μεταφέρει συναισθήματα επίμονα, για τη σημερινή θεολογία που με κουράζει. Πολύ όμως. Τίποτα δεν είναι τόσο αυτονόητο. Προσπάθεια γιγάντια να αποτυπώσω όλες τις πτυχές των δύο ακροτήτων. Κάποια σχόλια με μια μονοκονδυλιά με ξεπέρασαν ανώδυνα. Πάντοτε, στο θεολογικό λόγο είμαι απαιτητικός και στην εκκλησιαστική νοοτροπία ευαίσθητος, ειδικά από όσους αδιαλείπτως ομιλούν. Έχουν υποψιαστεί ποτέ την τόλμη της ησυχίας; Τον επαναπροσδιορισμό τής αποταγής; Κουβαλούν αναίτια διλήμματα φτιάχνοντας λαβύρινθους ταλαιπωρίας. Γεμίσαμε και στην εκκλησία διάσημες μετριότητες.
 
Πέρα από την δική μου οπτική των πραγμάτων πάντα επίφοβη αστοχιών, η πηγαία αναζήτηση του Θεού είναι ογκώδης. Δεν τελειώνει ποτέ. Αρκεί να αφήνουμε χώρο στο απρόσμενο πολεμώντας το τέρας της αυτάρκειας. Οι απαντήσεις μας στο βαθμό των ερωτημάτων μας. Οι προσλαμβάνουσες στο μέτρο της προαίρεσής μας. Οι άνθρωποι της Θείας Πρόνοιας στο δρόμο μας παρόμοιοι των προσδοκιών μας. Όμως, μόνο όπου γέρνει μια άδολη καρδιά χτυπά η ομορφιά που δε φαντάζεσαι.
 
Κάποιος σχολιάζοντας αναρωτήθηκε, ότι θα είχε ενδιαφέρον να αναφέρω ισορροπημένες μορφές τής εποχής μας. Τις εμπειρίες μου "για πρόσωπα που γνώρισα" τις έχω καταθέσει με τον δικό μου τρόπο στο βιβλίο μου. Εκεί, καταγράφω πολύχρονες προσωπικές στιγμές μαζί τους. Πέρασαν σαν αερικά αλλοτινών εποχών. Ευτυχώς που ήταν εκεί, ευτυχώς που είναι εδώ. Γεμάτοι φως και αγάπη.
 

Ε. Βάσσος