Αρχιμ. Θεόδωρος Μπεράτης (+18/7/2016)

 Αρχιμ. Θεόδωρος Μπεράτης (+18/7/2016)

  Σαν σήμερα, πριν από 9 χρόνια, εκοιμήθη σε ηλικία 89 ετών ο μακαριστός π. Θεόδωρος Μπεράτης. Ψάχνοντας στο ίντερνετ να βρούμε κάτι από τη ζωή του, είδαμε με έκπληξη να έχουν γραφτεί ελαχιστότατα πράγματα. Ήταν ίσως η εποχή που δεν έβγαιναν όλα στο φως του διαδικτυακού κόσμου. Το βέβαιο είναι ότι -ανεξαρτήτως εποχής- η αγιότητα κρύβεται από τα μάτια των ανθρώπων. Γι' αυτό κι όταν συναντήσαμε ανθρώπους που αναπαύτηκαν στο πετραχήλι του, μας είπαν δακρυσμένοι: "ήταν αληθινός πατέρας". Εκείνον λοιπόν, που ήταν αφανής για τους πολλούς, ας Τον έχει ο Κύριος στα δεξιά Του κι ας αναδείξει κι άλλους, πολλούς στο ύψος του.

Αναδημοσιεύουμε όσα έγραψε για τον αείμνηστο π. Θεόδωρο η Χριστιανική Εστία Λαμίας μετά την εκδημία του.

*** 

Πάνω από μισό αιώνα στην Ιερωσύνη. Δεκαετίες μέσα στο Φως της θείας Λατρείας και στη Χαρά της θείας Λειτουργίας. Ιεροκήρυκας, Εξομολόγος, Πνευματικός, Προϊστάμενος της Αδελφότητος Θεολόγων του Σωτήρος Χριστού. Πνευματικός πατήρ πνευματικών πατέρων και ποιμήν πνευματικών ποιμένων, λαϊκών, μοναχών, ιερέων, Επισκόπων, οικογενειών. Φωτεινός και διάφανος άνθρωπος. Σοβαρός, γλυκύς, «όλος ιερωμένος Θεώ». Ουράνιος άνθρωπος και επίγειος άγγελος.

Χαρακτηριστικό του γνώρισμα και στοιχείο αναφαίρετο η πνευματικότητά του. Ζούσε μέσα στις πνοές του Αγίου Πνεύματος. Ο λόγος του, η συμπεριφορά του, οι παρεμβάσεις του, οι συμβουλές του, δεν είχαν τίποτε το κοσμικό και επιτηδευμένο. Όλα ήταν πνευματικά, αγιογραφικά, πατερικά, ιερατικά, αγιολογικά. Ζούσε με τους αγίους. «Συμπολίτης των Αγίων και οικείος του Θεού».

Αξίζει να βγεί στην επιφάνεια κάτι ακόμη από τον κρυμμένο θησαυρό του π. Θεοδώρου. Όσοι τον έζησαν από κοντά, μπορούν μετά βεβαιότητος να ομολογήσουν, ότι ήταν απόλυτα ακριβής στο καθημερινό του πρόγραμμα, το προσωπικό και το εκκλησιαστικό. Κι αυτό επί έτη πολλά. Έλεγε χαρακτηριστικά: «Εμείς ξέρουμε πως αρχίζουμε και πως τελειώνουμε τη μέρα μας». Λειτουργούσε δε με τέτοια ευλάβεια κάθε φορά, που ίσχυε και γι΄ αυτόν το γνωστό: «Ωσάν να είναι η πρώτη, η μόνη και η τελευταία θεία Λειτουργία» του.

Όλα αυτά τα χρόνια ο π. Θεόδωρος ήταν η σταθερή, αμετακίνητη και αμετάβλητη αξία. Ήταν το στήριγμα όλων. Ήταν το σημείο αναφοράς και το πνευματικό αγκωνάρι όπου ακουμπούσαν όλοι. Πολλές φορές και μόνο με τη σκέψη τους προς το πρόσωπό του έβρισκαν το δρόμο τους πολλοί δυσκολεμένοι. Ήταν η χαρακτηριστική μορφή του Νεοελληνικού Ορθοδόξου Βιώματος που ο αείμνηστος π. Ευσέβιος καθιέρωσε με την ευλογία της Εκκλησίας στην Ελλαδική Πραγματικότητα. Ήταν μια ζωντανή αγιογραφία που κατέβηκε στην Αθήνα από τη Θεσσαλονίκη μέσω Κονίτσης. Και στο «κλεινόν άστυ» εκαρποφόρησε «εκατονταπλασίονα».

Τελευταία δοκιμάστηκε από την ασθένειά του αρκετά. Αλλά οι δοκιμασίες των Αγίων ξυπνούν τις συνειδήσεις των πολλών. Έτσι και στο Νοσοκομείο ιατροί, νοσηλευτικό προσωπικό, πατέρες και αδελφοί, έπαιρναν χάρη από την υπομονή του και τη δύναμη της αγιασμένης ψυχής του. Έβλεπαν ένα ταλαιπωρημένο πλοίο, κατάφορτο όμως από πνευματικούς θησαυρούς και αρετές, με κυβερνήτη τον Χριστό, με πηδάλιο το Ιερό Ευαγγέλιο, ωθούμενο από  την πολυχρόνια πνοή της ιερατικής και καρδιακής  προσευχής, ερχόμενο από μακρινό ταξίδι, να ελλιμενίζεται σιγά –  σιγά στο υπήνεμο λιμάνι της Βασιλείας του Θεού… Και αυτό ήταν και συγκινητικό, αλλά και διδακτικό.

Ας έχουμε την αγία ευχή του.

Ο ηγιασμένος βίος του ας είναι παράδειγμα για μας όλους.

Στην Εξόδιο Ακολουθία τα πνευματικά του τέκνα, Επίσκοποι, ιερείς, ηγούμενοι, μοναχοί, λαϊκοί μιλούσαν με τα καλύτερα λόγια και εξέφραζαν την ευγνωμοσύνη τους για τον πνευματικό τους πατέρα. Τώρα ασφαλώς από ψηλά στέλνει την ευχή του και δέεται στον Κύριο της Δόξης υπέρ Υγείας και Σωτηρίας.

Αιωνία Του η Μνήμη!

________________________

Ο π. Θεόδωρος Μπεράτης ως προϊστάμενος της Αδελφότητος Θεολόγων «Ο Σωτήρ», τόλμησε να πάρει γενναίες αποφάσεις, και να αναδειχθεί άξιος συνεχιστής της αλυσίδας των μεγάλων πατέρων των Αδελφοτήτων, αλλά και με την ζωή του και το συγγραφικό του έργο που μας άφησε,  δείχνει και σήμερα τον δρόμο που οδηγεί στον Παράδεισο, και αυτός ο δρόμος είναι των Πνευματικών Αγώνων και του Ταπεινού Φρονήματος που και ο ίδιος ζούσε βιωματικά, είναι ο δρόμος της Μετανοίας και της καθάρσεως του νου και της καρδίας.
Ο π. Θεόδωρος τόλμησε να προχωρήσει μπροστά,  και διέθετε αυτό που και εγώ είχα γνωρίσει «Αγάπη».
Ας έχουμε την ευλογία του.
Α.Κ.Κ.